تشخیص بیماری ام اس

معیارهای تشخیصی بیماری ام اس (MS) از دهه 1950 به طور مداوم تکامل یافته است. هدف مشترک کلیه معیارهای تعریف شده تا به امروز ، تشخیص دقیق در فضای آزمایشگاهی است. تا سایر بیماریهایی است که ممکن است از ام اس تقلید کنند را رد کند. و درنهایت منجر به تشخیص اشتباه ام اس نشود. هنوز هیچ نشانگر آزمایشگاهی قطعی برای تشخیص MS وجود ندارد. هر دو ویژگی بالینی بیماری ، و تحقیقات آزمایشگاهی مانند تصویربرداری با رزونانس مغناطیسی (MRI) و آنالیز مایع مغزی نخاعی (CSF) استفاده می شود.

انواع مختلفی از بیماری ام اس تاکنون شناسایی شده است. در حدود 80-85٪ از بیماران حملات (عود) و برطرف شدن کامل یا جزئی پس از آنها وجود دارد. در حالی که در 10 تا 15٪ ، یک دوره پیشرفت آهسته و بدون عود وجود دارد.

حمله عصبی

هیچ نشانگر خاصی برای تشخیص MS وجود ندارد. تشخیص عمدتاً به سابقه پزشکی و معاینه عصبی بستگی دارد. بنابراین ، تعریف صحیح از حملات بسیار مهم است. این حملات به عنوان نقص عصبی جدید که بیش از 24 ساعت به طول می انجامد ، تعریف می شود.

 آزمایش پارکلینیکی جهت تأیید تشخیص

در بیمارانی که با حمله مواجه هستند ، مهمترین آزمایش تصویربرداری مغناطیسی (MRI) با ماده حاجب داخل وریدی (IV) است. یا به زبان ساده‌تر یا ام آر آی با تزریق است.

آزمایشات دیگری هم برای تشخیص موجود است. ولی حتما دقت کنیند بدون تشخیص‌های دقیق و علمی ام اس ثابت نمی‌شود. لازم است با دقت وقت بگذارید و به پزشک مراجعه کنید. چون  بیماری‌های شبیه ام اس زیاد هستند. نباید اشتباه گرفته شود.

تاریخچه تشخیص بیماری ام اس

از دهه 1950 ، تلاش های زیادی برای تهیه معیارهای مختلف برای افزایش حساسیت در تشخیص بیماری ام اس انجام شده است. هدف اصلی از این معیارها تفکیک سایر اختلالات است. این اختلالات ممکن است از نظر بالینی و رادیولوژیک MS را تقلید کنند. در بعضی موارد ، ام اس می تواند به راحتی با ویژگی های بالینی و آزمایشگاهی تشخیص داده شود. با این وجود ،در شرایط بالینی و رادیولوژی غیرعادی ، تشخیص نهایی ممکن است دشوار باشد.

منبع:https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC6278620/#ref6